Media społecznościowe to ogromna i nieodłączna część naszego życia. Korzysta się z nich już nie tylko w życiu społecznym, ale nawet zawodowym. Aktywna obecność w social media zaczyna być więc obowiązkowym elementem każdej branży. Należy nadmienić, że Facebook, który stał się narzędziem pracy ma obecnie ponad 2 miliardy aktywnych użytkowników miesięcznie. Lekarze zaczynają korzystać z Instagrama, Facebooka czy Twittera, aby wchodzić w interakcje z pacjentami spoza biura zapewniając sobie tym samym silniejszą pozycję na rynku. Aby poprawić swoją obecność w Internecie, warto posłużyć się wieloma jego funkcjami i wykorzystać potęgę social media.
Sprawdź, gdzie gromadzą się Twoi potencjalni pacjenci i gdzie warto zaistnieć. Nie ma większego sensu zakładanie gabinetu lekarskiego w szczerym polu, gdzie pacjenci muszą przebyć setki kilometrów. Nie ma też sensu zakładać profili w mediach społecznościowych w miejscach, w których Twoich pacjentów nie ma i nigdy ich tam nie będzie. Ważne jest by nie próbować zaistnieć wszędzie naraz. Wybierz jedno lub dwa miejsca, gdzie pacjenci są najbardziej obecni i skup się wyłącznie na nich.
Zachowaj aktualne informacje kontaktowe. Warto umożliwić pacjentom szybkie odnalezienie naszego adresu, numeru telefonu, adres e-mail, godzin pracy, a także linków do własnej strony. Dobry gabinet to przede wszystkim profesjonalna strona strona internetowa.
Zrób krótką listę słów kluczowych jak twoja specjalizacja czy oferowane usługi i przeplataj je w wszelkich publikowanych przez Ciebie tekstach w social media. Dzięki temu pacjent wpisując nazwę danej specjalizacji w wyszukiwarce trafi właśnie na Ciebie.
Budowanie relacji z pacjentem to bardzo ważny element. Warto udostępniać przydatne treści, odpowiadać na pytania pacjentów oraz udostępniać własną opinię na dany temat. Możliwości jest wiele – od transmisji na żywo po dzielenie się różnymi plikami, zdjęciami czy filmami, które pozwalają mieć stały kontakt z pacjentem, motywować ich i namawiać do zmian. Zwiększy to widoczność nie tylko wśród Twoich pacjentów, ale również ich znajomych czy bliskich. Jeśli potrafisz budować przyjazne relacje z pacjentem osobiście, spróbuj zrobić to również online.
Polecaj artykuły lub generuj własne wpisy na tematy zdrowotne. Duża część populacji używa mediów społecznościowych do uzyskania cennych informacji na temat zdrowia. W internecie takich informacji jest mnóstwo, lecz niewiele tych treści tworzone jest przez lekarzy. Świetnym sposobem, by zyskać na zaufaniu potencjalnych pacjentów jest publikowanie linków do wiarygodnych artykułów z wiadomościami i czasopismami, godnych uwagi zasobów internetowych oraz badań naukowych, z których można się kształcić.
Jak dużo wiesz o wirusie opryszczki? Dowiedz się istotnych informacji, które pomogą Ci lepiej zrozumieć i zapobiec tej infekcji.
Wirus opryszczki od dawna jest powszechny. Niezależnie od tego, czy jest to opryszczka ustna czy opryszczka narządów płciowych, istnieje wiele błędnych informacji na jej temat. Chociaż choroba może wydawać się łagodna, osoby na nią cierpiące mogą być narażone na stygmatyzację społeczną i cierpienie psychiczne.
Opryszczka jest infekcją trwającą całe życie, czasami dającą niewielkie lub nie dającą żadnych objawów. Można ją wykryć poprzez obecność przeciwciał we krwi. Istnieją dwa typy opryszczki:
Oba typy opryszczki są wysoce zakaźne i nieuleczalne. Nawet po leczeniu lekami przeciwwirusowymi, ogniska opryszczki mogą nawracać. W niektórych rzadkich przypadkach może to prowadzić do poważnych powikłań, takich jak zapalenie mózgu lub uszkodzenie oka. Oto kilka kluczowych faktów, o których warto pamiętać.
Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ponad 3,7 miliarda ludzi poniżej 50 roku życia, połowa światowej populacji, jest zakażonych wirusem typu 1 (Herpes simplex typ 1). Agencja szacuje również, że 417 milionów ludzi w wieku od 15 do 49 lat jest zakażonych wirusem typu 2 (Herpes simplex typ 2), który powoduje opryszczkę narządów płciowych.
Wirus opryszczki typu 1 nie bez powodu nazywany jest "cold sore". Pojawiający się pryszcz jest jednak tylko jednym z objawów wirusa. W przypadku opryszczki typu 1 lub 2, zarażeni doświadczają objawów grypopodobnych, takich jak
Opryszczka jest szczególnie niebezpieczna w czasie ciąży. Opryszczka wargowa może prowadzić do opryszczki narządów płciowych, która może zainfekować płód w czasie ciąży. Do zakażenia może dojść przez łożysko lub podczas porodu. Opryszczka noworodków może mieć poważne, a czasem śmiertelne konsekwencje dla płodu: uszkodzenie skóry i błon śluzowych, gorączka, uszkodzenie oczu lub trwałe uszkodzenie układu nerwowego.
Jeśli masz opryszczkę w czasie ciąży, powinnaś jak najszybciej skonsultować się z lekarzem przed podjęciem decyzji o leczeniu, a specjalny monitoring pod koniec ciąży i podczas porodu znacznie zmniejszy ryzyko przeniesienia choroby. Jeżeli nie masz możliwości kontaktu bezpośredniego rozważ konsultacje lekarską online.
Wirus nie rozprzestrzenia się tylko wtedy, gdy pojawiają się pryszcze, ale od pierwszego mrowienia i aż do całkowitego wyleczenia, które może trwać kilka tygodni. Gdy tylko pojawią się pierwsze objawy, podejmij niezbędne środki ostrożności, aby chronić osoby z Twojego otoczenia, konsultując się z lekarzem online. Pamiętaj jednak, że należy unikać peelingu twarzy lub woskowania ust, aby wirus nie rozprzestrzenił się na całą twarz.
W przypadku opryszczki narządów płciowych ryzyko zarażenia jest szczególnie wysokie w czasie wybuchu choroby, ale także, w mniejszym stopniu, poza tym okresem. Z tego powodu stosowanie prezerwatyw jest zdecydowanie zalecane w przypadku osób, które wiedzą, że mają opryszczkę narządów płciowych, zarówno w trakcie, jak i pomiędzy wybuchami choroby.
Nie wszyscy są równi, jeśli chodzi o opryszczkę. U niektórych osób nawroty choroby występują rzadko. Inni mają je często. W każdym przypadku nawrót opryszczki jest najbardziej prawdopodobny w ciągu pierwszego roku od zakażenia, zwłaszcza u osób z osłabionym układem odpornościowym.
Dotknięcie pękniętego pęcherzyka, a następnie przetarcie tym samym palcem oka, może doprowadzić do wirusowego zapalenia z wykwitami na spojówce, rogówce i skórze powiek, co może trwale uszkodzić wzrok, a nawet doprowadzić do ślepoty. W wyniku opryszczki może pojawić się opryszczkowe zapalenie gardła i migdałków podniebiennych, jak również pierwotna i nawrotowa opryszczka narządów płciowych. Opryszczka może też być groźna dla osób z obniżoną odpornością, np. chorych na AIDS i leczonych immunosupresyjnie.
Pojawia się spontanicznie, najczęściej w drugim trymestrze ciąży i znika po porodzie. U pewnego odsetka kobiet ciężarnych przejściowe pogorszenie metabolizmu glukozy i insuliny przekracza możliwości kompensacyjne trzustki, wskutek czego rozwija się klinicznie jawna nietolerancja glukozy, określana mianem cukrzycy ciążowej. Często przyszła mama, nie była ani przedcukrzycowa, ani cukrzycowa przed zajściem w ciążę.
Niektóre kobiety w ciąży chorują na cukrzycę, która pojawia się pod koniec drugiego lub trzeciego trymestru ciąży. Nazywa się ją cukrzycą ciążową, ponieważ zazwyczaj znika po porodzie. Kobiety w ciąży na ogół nie doświadczają żadnych objawów. Czasami donoszą one o niezwykłym zmęczeniu, dyskomforcie przed lub po posiłkach, zwiększonej ilości oddawanego moczu i powtarzających się infekcjach dróg moczowych. Często jednak znaki te są niejasne. Niektóre wskazówki mogą jednak postawić lekarza na drodze diagnozy cukrzycy ciążowej:
Cukrzyca ciążowa oznacza niewydolność trzustki, która nie jest w stanie podwoić wydzielania insuliny w celu zaspokojenia zwiększonych potrzeb kobiety w ciąży. Wyróżniamy „cukrzycę ciążową” oraz „cukrzycę w ciąży”. W niektórych przypadkach choroba jest przejawem predyspozycji, które do zajścia w ciąże pozostawały niezauważone.
Badania przesiewowe w kierunku cukrzycy ciążowej są obecnie ukierunkowane na kobiety ciężarne z czynnikami ryzyka:
W obecności ważnych czynników ryzyka już w pierwszym trymestrze ciąży zaleca się badanie krwi. Poziom cukru we krwi kobiety w ciąży jest częścią standardowego badania laboratoryjnego, przeprowadzanego podczas każdej ciąży. Prawidłowe stężenie glukozy we krwi kobiety ciężarnej na czczo wynosi poniżej 92 mg/dl, a poposiłkowe wynosi 110 mg/dl.
Podczas ciąży, u tych kobiet, które są podatne na cukrzycę ciążową, działanie łożyska będzie zakłócać zdolność organizmu do stosowania insuliny. Insulina jest hormonem produkowanym przez trzustkę, który umożliwia wchłanianie cukru we krwi przez komórki. Zaburzenie to prowadzi do zachwiania równowagi powodującej hiperglikemię (zbyt wysoki poziom cukru we krwi) u przyszłej matki. Ta anomalia cukru we krwi nie jest bez konsekwencji. Cukrzyca ciążowa zwiększa ryzyko przedwczesnego porodu lub przedwczesnego pęknięcia pęcherza płodowego z powodu nadmiernej objętości macicy. Przyszła matka może również mieć problemy z wysokim ciśnieniem krwi. Cukrzyca wpływa również na dziecko: jeśli nie jest kontrolowana, może prowadzić do zaburzeń nerwowych ,sercowych lub nadwagi (dziecko ważące ponad 4 kg). Istnieje również ryzyko hipoglikemii przy porodzie, dlatego dzieci są karmione bardzo szybko po porodzie.
Celem leczenia cukrzycy ciążowej jest utrzymanie poziomu glukozy we krwi w dopuszczalnych granicach, aby uniknąć powikłań. Generalnie, o ile cukrzyca nie występowała przed ciążą, wystarczająca będzie ścisła kontrola diety połączona ze zdrowym trybem życia (odpoczynek, sen i aktywność fizyczna). Lekarz diabetolog określa niezbędne spożycie kalorii, preferowane i zakazane pokarmy, liczbę przekąsek, itp.
Dzięki specjalnemu urządzeniu, przyszła matka będzie musiała ściśle kontrolować poziom cukru we krwi przed i po trzech głównych posiłkach w ciągu dnia. Jeśli zasady żywieniowe okażą się niewystarczające, leczenie będzie polegało na wstrzykiwaniu dawek insuliny dostosowanych do poziomu cukru we krwi. We wszystkich przypadkach niezbędna jest kontrola wzrostu dziecka, ale także objętości płynu owodniowego.
W 90% przypadków cukrzyca ciążowa zanika po ciąży. Konieczne jest jednak kontrolowanie poziomu glukozy we krwi w miesiącach następujących po porodzie, ponieważ cukrzyca ciążowa jest czasem sygnałem ostrzegawczym o stanie przedcukrzycowym, który należy następnie monitorować i leczyć. Jeśli rozważana jest inna ciąża, konieczne będzie wcześniejsze monitorowanie we wczesnych miesiącach ciąży. Dieta przed poczęciem jest pożądana.
Torbiele jajnika są bardzo powszechne u kobiet. Istnieją dwa rodzaje: funkcjonalne i organiczne. Nie należy się niepokoić: torbiele są zazwyczaj łagodne.
Torbiel jajnika jest rodzajem worka, który zawiera płyn, tworzy się w jednym lub obu jajnikach. Może dotknąć każdą kobietę, w każdym wieku, nawet po menopauzie.
Czasami kobiety z torbielą jajnika odczuwają ból w podbrzuszu. Możesz również odczuwać zwykły dyskomfort lub ciężkość. Między miesiączkami może wystąpić krwawienie. Jeśli torbiel jest duży, może uciskać otaczające go narządy i powodować częste oddawanie moczu lub problemy trawienne, takie jak zaparcia. Może być także wyczuwalny przez powłoki brzuszne.
Jednak w większości przypadków nie ma oczywistych objawów i zwykle jest wykrywany przez badanie ultrasonograficzne z innego powodu.
Większość torbieli jest "funkcjonalna", tzn. powstaje w wyniku stymulacji hormonalnej pęcherzyków jajnikowych (które normalnie mają stać się jajami) lub ciałek żółtych (które kiedyś były jajami).
Tak zwane torbiele "organiczne" są wynikiem nieprawidłowego rozwoju komórek jajnika. W rzadkich przypadkach może to być rak.
W większości przypadków torbiel jest łagodna. Czasami konieczny jest zabieg chirurgiczny, aby potwierdzić diagnozę i wyeliminować ewentualny nowotwór złośliwy. Rak jajnika jest nowotworem o często złym rokowaniu, który zasługuje na odpowiednie leczenie.
Czy jest to funkcjonalne lub organiczne, cysta może stać się skomplikowana. Może ona krwawić (krwotok śródpęcherzykowy), wykręcać się (skręcenie torbieli), pęknąć (pęknięcie torbieli) lub ulec zakażeniu (ropień jajnika).
Intensywny i nagły ból ostrzeże Cię przed wystąpieniem tych powikłań. Czasami towarzyszą mu nudności, wymioty lub gorączka. W tym przypadku nie ma innego wyjścia, jak tylko operacja.
Podczas ciąży, torbiel jajnika może uniemożliwić dziecku wyjście na świat. W takim przypadku konieczne jest wykonanie cesarskiego cięcia.
Torbiele czynnościowe mogą być spowodowane przyjmowaniem tabletek antykoncepcyjnych lub ciążą. U nastolatek często występują one podczas pierwszej miesiączki z powodu nieregularnej owulacji. Stymulacja jajników podczas wspomaganego rozrodu zwiększa ryzyko rozwoju torbieli jajników.
Niektóre kobiety mają policystyczne jajniki, tzn. jajniki z licznymi torbielami. Jest to choroba hormonalna i inne objawy są często związane: otyłość, trądzik, ciężki wzrost włosów, brak miesiączki, niepłodność.
Zdecydowana większość torbieli czynnościowych (90%) zanika samoistnie w ciągu kilku tygodni. Ginekolog przeprowadzi badanie kontrolne w celu sprawdzenia jej zniknięcia za pomocą USG.
W niektórych przypadkach konieczna jest operacja: albo dlatego, że torbiel nie zniknął, albo dlatego, że jest duży, albo dlatego, że pojawiły się komplikacje (krwotok, itp.). Operacja jest zwykle wykonywana za pomocą laparoskopii (endoskopii).
Torbiele organiczne są najczęściej operowane w celu wykluczenia podejrzenia nowotworu.
Z kolei w przypadku policystycznych jajników korzystne jest leczenie hormonalne u lekarza, a niekiedy także operacja.
Jak wynika z nowego badania naukowego, ryzyko zachorowania na raka piersi może zależeć od rodzaju stosowanej antykoncepcji.
Nowe badanie naukowe przeprowadzone W Szwajcarii, sugeruje, że hormonozależnemu rakowi piersi można zapobiegać poprzez dokonywanie bardziej świadomych wyborów dotyczących składu środków antykoncepcyjnych. Innymi słowy, można zmniejszyć lub zwiększyć ryzyko zachorowania na raka piersi w zależności od wybranego sposobu antykoncepcji.
Wiadomo, że hormonalne środki antykoncepcyjne, takie jak pigułki lub implanty, bardzo nieznacznie zwiększają ryzyko wystąpienia hormonozależnego raka piersi. Zespół szwajcarskich naukowców, dokładnie zbadał różne biologiczne efekty działania różnych progestyn zawartych w hormonalnych środkach antykoncepcyjnych na tkankę piersi, a dokładniej na nabłonek piersi.
Istnieje wiele badań pokazujących, jak różne preparaty antykoncepcyjne wpływają na układ sercowo-naczyniowy, niewiele wiadomo o ich wpływie na piersi. Stąd dokonano porównania najczęściej stosowanych progestyn w różnych hormonalnych środkach antykoncepcyjnych, zauważono, że niektóre z nich stymulują proliferację komórek w piersi.
Aby sprawdzić wpływ niektórych progestyn na komórki nabłonka piersi, badacze pracowali in vitro, w laboratorium, na mysich gruczołach sutkowych, do których przeszczepiali ludzkie komórki nabłonka piersi. Próbki te pochodziły z redukcji piersi.
Zespół zdał sobie sprawę, że to, co odróżnia stymulujące progestyny od nieszkodliwych progestynów, to ich właściwości androgenne - termin określający substancje związane z męskimi cechami (włosy, masa mięśniowa itp.). Niektóre progestyny mają właściwości androgenne i działają jak testosteron.
Tutaj badacze odkryli, że androgenne progestyny prowadziły do produkcji białka, które odgrywa ważną rolę w proliferacji komórek w nabłonku sutka.
W świetle tych wyników naukowcy uważają, że progestyny o działaniu antyandrogennym mogą być bezpieczniejszą opcją, jeśli chodzi o ryzyko raka piersi.
Jakie są kryteria wyboru środków antykoncepcyjnych? Dla każdej sytuacji istnieje optymalna metoda antykoncepcji. Wybór metody antykoncepcji zależy od
W wyborze pomoże lekarz, o ile jako nastolatki zazwyczaj zaczynamy od prezerwatywy, a czasem od pigułki, o tyle po urodzeniu dziecka lub po prostu gdy nasze ciało się zmienia, często decydujemy się na inne metody antykoncepcji? Jaką antykoncepcję powinnam stosować po porodzie lub ciąży? Jaką antykoncepcję powinnam wybrać, aby utrzymać libido na najwyższym poziomie? Jak można chronić się przed chorobami przenoszonymi drogą płciową, unikając jednocześnie niechcianej ciąży? Czy tabletkę "dzień po" można otrzymać na receptę? Czy tabletki poronne są dostępne w Polsce? Wszystkie te pytania powinny być oczywiście omówione z ginekologiem.